Deze zaterdag in het FD een goed interview met gedragsecononoom Henriëtte Prast. Mensen gedragen zich niet altijd volgens hun eigen bestwil en Prast geeft daarvan een paar voorbeelden.
Zelf huurt ze twee keer per week een personal trainer in omdat ze weet dat er van sporten anders niets komt. Ook lijkt een ‘pufpas’ haar een goed idee. Rokers kunnen dan minder makkelijk sigaretten te kopen, daarvoor moeten ze eerst een pas aanvragen. En daarbij moeten ze aangeven hoeveel sigaretten ze die maand maximaal willen gaan roken.
Er is een belangrijk verschil tussen deze twee voorbeelden. In het eerste geval legt Prast zich die beperking zelf op, en het lijkt voor haar te werken. In het tweede geval is het de overheid die de maatregel voor de rokers neemt. Die maatregel zou weleens tot heel andere resultaten kunnen leiden. Willen we ons door de overheid laten vertellen wat wel en niet goed voor ons is? En kunnen we ervan uitgaan dat de beleidsmakers niet net zo goed beperkt zijn in hun rationaliteit? Binnenkort verschijnt hierover een rapport van de Raad voor Maatschappelijke Ontwikkeling.